ย่ำผ่านเหมันต์สู่วสัตน์ฤดู

          ชาติที่แล้ว  ข้าหวังซือเซียนตายตอนอายุ 17 ปี ก่อนหน้านี้ชีวิตของข้า อยู่ดีกินดีจนกระทั่งพี่สาวที่หลงรักองค์ชายเก้าผลักคุณหนูท่านหนึ่งซึ่งเป็นยอดดวงใจของเขาตกน้ำ เป็นผลให้สตรีนางนั้นสลบไสลไม่ได้สติตั้ง 3 เดือน องค์ชายเก้าโมโหมาก หาเรื่องยัดข้อหาให้ครอบครัวของเรา ทำให้โดนยึดทรัพย์และเนรเทศให้ไปอยู่ที่ชายแดน ด้วยความไม่เคยพบพานความลำบากตั้งแต่เล็กแต่น้อย ทำให้ข้าต้องลำมากมากกว่าคนทั่วไปหลายเท่านัก ส่วนพี่สาวของข้านั้นดวงดาเห็นธรรมมุ่งทำงานหาเงินครอบครัวด้วยการหมักเหล้าขายที่ชายแดน เพราะสำนักได้ว่าเรื่องทั้งหมดนั้นเกิดจากตน ทำให้ครอบครัวมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นบ้าง แต่องค์ชายเก้าก็ยังแค้นฝังใจไม่เลิกหาส่งคนมาก่อกวนถึงที่สุด สุดท้ายโรงเหล้าของเราก็โดนเผา บิดา-มารดา เหล่าพี่ชายทั้งสอง แม่รอง น้องชายต่างตกตายอยู๋ในกองไฟ ส่วนข้ากับพี่สาวนั้นโดนคนขององค์ชายพาออกมา ไม่ให้ตายในกองเพลิง หวังให้ทรมานแบบตายทั้งเป็นที่สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไปต่อหน้าต่อตา ข้ากับพี่สาวโดนโบยเกือบ 20 ที ในสติที่ลางเลือนก่อนที่ดับไปนั้น พี่สาวของข้ารำพึงรำพันว่าหากย้อนเวลากลับไปได้ จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับองค์ชายเก้าผู้นี้อีกเลย ข้ารู้สึกสงสารพี่สาว ข้าไม่เคยเกลียดพี่สาว เพราะข้ารู้ว่าหญิงสาวผู้นั้นแกล้งตกน้ำไปเองต่างหาก ข้าจึงจับมือพี่สาวไว้ และบอกว่า "ถ้าเช่นนั้นข้าจะช่วนท่านเอง"จากนั้นสติของข้าและพี่สาวก็ดับไป

         ไม่นึกไม่ฝันเมื่อข้ารู้สึกตัวอีกครั้ง ข้าย้อนกลับมาวัยเด็กที่พึ่งฟื้นคืนสติจากการหกล้มจากการเล่นซนในวัยเด็กของข้าและยังเป็นผลให้พี่สาวของข้าหกล้มละหมดสติไปด้วย แม้จะเป็นเรื่องเหลือเชื่อ แต่ข้าคิดว่าสวรรค์คงให้ข้ากลับมาเปลี่ยนแปลงชะตาของครอบครัวที่ไม่ได้รับความยุติธรรมในชาติที่แล้วเป็นแน่ ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะปกป้องครอบครัวของข้าเอง องค์ชายเก้า  เจ้าอย่าหวังจะเข้ามาทำลายอีกเลย  ข้าไม่ยอมให้เกิดแน่เรื่องเหมือนชาติที่แล้วแน่นอน!!